Κάποτε ήμουν εξαιρετικά εναντίον της "πόρτας" σε μαγαζιά.

Αγανάκτησα πολύ όταν είδα το σύστημα αυτό να επεκτείνεται και σε καφετέριες. Γενικά ήμουν της άποψης οτι ο καθένας έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί ένα χώρο εφόσον πληρώνει για αυτόν (και οχι, δεν ανήκω στην κατηγορία των ατόμων που, ενώ πηγαίνουν στο νυχτερινό κέντρο από τις 7:00 το απόγευμα, ο πορτιέρης μόλις τους δει τους λέει οτι "το μαγαζί είναι φίσκα, συγνώμη").

Τώρα είμαι υπέρ. Και μάλιστα επιθυμώ διακαώς να επεκταθεί.

Που; Στο δρομο.

Να βάλουν πορτιέρηδες στα φανάρια.

Τα φανάρια έχουν εξελιχθεί στον απόλυτο ναό της παροχής υπηρεσιών.Χωρίς τιμολόγιο. Και χωρίς τη θέλησή σου. Εκεί που κάθεσαι ήρεμος και ανύποπτος, ΣΠΛΑΑΑΤΣ! Η πατσαβούρα στο τζάμι. Ο καλοθελητής, πάντα χαμογελαστός έστω και χωρίς δόντια συνήθως σκουρόχρωμος (απο τον ήλιο ή λόγω καταγωγής) κομμαντοτζαμοπλύστης εμφανίζεται από το πουθενά, σου κάνει το τζάμι σαν τα μούτρα του και διεκδικεί το ευρώ σου. Ασε που σε κρατάει κολλημένο στο πράσινο φανάρι γιατί έχει και το βίτσιο να κάνει "καλή δουλειά".

Σε πόσα φανάρια σταματάς σε μια τυπική διαδρομή; Τόσα ευρώ θα πρέπει να δώσεις αν υποκύψεις.

Τα συστήματα intrusion που έχουν εφεύρει οι τύποι είναι εντωμεταξύ άπιαστα. Τωρα τελευταία έχουν επινοήσει νέες ασύλληπτες μεθόδους: Εισβολή από πίσω στην "τυφλή σου γωνία" ωστε να μην προλάβεις να τον διώξεις, αιφνίδιο καθάρισμα του πίσω τζαμιού πρώτα, στήσιμο χαρτομαντηλοπωλητού μπροστά για να μην δώσεις προσοχή στον τύπο με την πατσαβούρα που εισβάλλει σκυφτός και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου την ώρα που εσύ διώχνεις τον χαρτομαντηλοτέτοιο. Σε λίγο θα κάνουν πτώση με αλεξίπτωτα από τις ταράτσες.

Ειμαι πρόθυμος να δω πορτιέρηδες στα φανάρια. "Συγνώμη, δεν μπορείτε να μείνετε, το φανάρι είναι φίσκα".

Ο σύγχρονος Μόγλης

Μπαίνω που λέτε προχτές στο αμάξι να πάω να βρω τα φιλαράκια να πιούμε ένα αντρικό καφέ. Ξέρετε, τα τελευταία νέα περί τεχνολογίας, καφεδάκι-τσιγαράκι, καυγάς για το αιώνιο θέμα (πλέον) του ποιο class είναι nurfed στο Warcraft, να κλαίγονται οι hunters, να εκλειπαρούν οι priests, οι rogues (φυσικά, απολύτως αληθές :P) να προσπαθούν να πείσουν τους πάντες ότι δεν κάνουν αρκετό single target damage, πλακωμάρα intel vs amd, warcraft, Star Wars Galaxies (αιωνία του η μνήμη), Warcraft, Age of Conan preview κλπ κλπ κλπ (α, και λίγο ακόμα Warcraft, οι locks είναι imba κλπ).

Και ενώ ακολουθώ την standard διαδικασία απογείωσης :
-Mp3όφωνο, επιλογή βόθρου σε Aργκ! Μινόρε, τετάρτη συμφωνία του Βοθρώβεν-check
-κατέβασμα ελαφρώς παντελονιού για περισσότερη "άνεση"-check
-γύρισμα κλειδιών, παρακολούθηση των λαμπακίων καθώς ανάβουν (με τον ίδιο τρόπο εδώ και 5 χρόνια) - μου δίνει μία αίσθηση bootaρίσματος - check
-τακτική εκτόξευση κινητού που και καλά μου ξέφυγε από το χέρι ώστε να καταλήξει στην γνωστή κλασική θέση μεταξύ πόρτας/θέσης συνοδηγού (ώστε να μην μπορώ να το σηκώνω όταν με παίρνουν καθώς οδηγάω και να βρίζω, συν βέβαια του ότι βρίζω όταν με παίρνουν καθώς οδηγάω, βέβαια τώρα που το σκέφτομαι ΠΑΝΤΑ βρίζω όταν με παίρνουνε, μάλλον φταίει το ringtone που έχω βάλει, αυτό με κάτι πυροβολισμούς από το Aliens στη σκηνή που έχει πέσει το ρεύμα και τους την πέφτουν τα alien από κάθε τρύπα, εε του δωματίου τρύπα..) - check
-τράβηγμα ζώνης ασφαλείας με (κλασικά πλέον) υπενθύμιση (note to self) να πω στο συνεργείο-ναι καλά-να μου τις σφίξουν (γιατί έχουν χαλαρώσει και όταν τις βγάζω κάνω μία κίνηση προκειμένου να ξαναμαζευτούνε λες και είμαι η βασίλισσα σε άρμα gay παρέλασης) - check.

...παίρνει το μάτι μου μπροστά και αριστερά, έξω από ένα ψιλικατζίδικο της γειτονιάς έναν τύυυποοοοο...

Κοντό μαλί από αυτά που δεν παίρνουν χτένισμα-βοϊδότριχα, κρανίο μεγέθους crash dummy (και ανάλογο βέβαια περιεχόμενο), τσιγαράκι στο στόμα με το ύφος βαρύ πεπόνι-είμαι 18 χρονών βετεράνος της ζωής-κοιτάχτε με πόσο μόρτικα καπνίζω και στα πόδια ένα μπουλντογκοειδές σκυλί. Ο σκληρός λοιπόν αυτός τύπος κρατούσε στο ένα χέρι με περίσσια βαρβατίλα ένα τραγικό κινητό και με ύφος "νονού" και μισόκλειστα μάτια το πασπάτευε (μα που πήγε το μενού, τι σημαίνει αυτό το "σανσέλ" κλπ). Παρατηρώντας τον περαιτέρω ανακαλύπτω ότι αυτή η μυστηριώδης παρουσία με το τόσο επιβλητικό ύφος τελικά είχε αγοράσει κάρτες και γέμιζε το κινητό του κυρίες και κύριοι. Αλήθεια, σκέφτηκα με δέος, ποιος ξέρει πόσες σκοτεινές συμφωνίες, πόσες κερδοφόρες επιχειρηματικές κινήσεις, πόσες σημαντικές διεθνείς πολιτικοοικονομικοκοινωνικοανθρωπιστικές ανακατατάξεις θα είναι προϊόντα αυτού του γεμίσματος με μονάδες...
Ανοίγει λοιπόν ο βαρύγδουπος κεφάλας τη συσκευασία της κάρτας, ΠΕΤΑΕΙ στο δρόμο το πλαστικό περίβλημα και ξύνει μανιωδώς (με το swiss army νύχι φυσικά). Τελειώνει με τη μία κάρτα και ΠΕΤΑΕΙ και την κάρτα στο δρόμο με ΕΝΑ ΣΤΥΛΑΚΙ ΜΙΛΑΜΕ... Τι να πω, λες και είναι ο γαλαζοαίματος γαλαξιάρχης του σύμπαντος και πετάει με απίστευτη απέχθεια το γράμμα που του έστειλα εγώ (λέμε τώρα) ζητώντας βοήθεια για την ετοιμοθάνατη ξέρω γω γαιδουρίτσα μου. Μιλάμε ένα στυλάκι, παααφ ρουφάτε τα σκουπίδια μου μ@λάκες. Τι να πω περαιτέρω δεν ξέρω ώστε να περιγράψω με πόση απάθεια και στυλάκι ανωτέρου όντος αυτός ο πανηλίθιος βρώμιζε με τα παλιοσκουπίδια του το δρόμο της πόλης ΤΟΥ, όπου υπάρχει το σπίτι ΤΟΥ και όπου ζει η οικογένειά ΤΟΥ (για να μην αναφέρω ΕΜΑΣ). Και αυτό φυσικά συνεχίστηκε και με την δεύτερη κάρτα.
Μα τι ΖΩΟΝ.
Αλλά δεν φταίει αυτός, φταίει φυσικά το ότι δεν υπάρχει κάδος απορριμάτων κάθε 10 εκατοστά, ή ακόμα καλύτερα ο προσωπικός υπάλληλος του δήμου για τον κάθε πολίτη να τον ακολουθεί και να μαζεύει τα σκουπίδια του. Δηλαδή τόσο δύσκολο ήταν ρε ανεγκέφαλε κρίμα το οξυγόνο που καταναλώνεις και την διατάραξη των μορίων του αέρα που προκαλείς, να βάλεις τις κάρτες στη τσέπη σου και να τις πετάξεις στον κάδο λίγο παρακάτω; Σαν τους οδηγούς-θεούς του τακτ και της καλλιέργειας που πετάνε τασάκια με αποτσίγαρα ή τη ζελατίνα από τα τσιγάρα, πλαστικά ποτήρια από καφέ κλπ έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Λες και έξω από το αυτοκίνητο υπάρχει μία άλλη ανεξερεύνητη διάσταση γεμάτη από μαύρες/σκουπιδοφάγες τρύπες. Γιατι ρε γκαζμά; Αύριο πάλι από το ίδιο σημείο δεν θα ξαναπεράσεις; Πάνω από τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ σκουπίδια θα περάσεις, μάλιστα σίγουρα βρίζοντας για την παλιοκατάσταση στην Αθήνα. "Πω πω τι σκουπιδιαριό" θα πεις στάνταρντ. Πάντως σας ορκίζομαι στο νεαρό μου psp ότι μόλις είδα τον κάφρο της ιστορίας μου, να κάνει ότι κάνει, έψαχνα μανιωδώς στο αμάξι μου μέσα να δω εάν είχα κάτι ώστε φεύγοντας με το αμάξι ΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΕΤΑΓΑ ΣΤΗ ΜΑΠΑ ρε πστ. Και κρίμα που δεν τον πήρα και φωτογραφία να τον δείτε να φιγουράρει με ύφος hunter που μόλις έκανε respec σε beastmaster και το καημένο το σκύλο να τον κοιτάει με ταπεινό ύφος, που να'ξερε το καημένο το σκυλάκι ότι το αφεντικό του ήταν πολύ πιο ΖΩΟΝ από αυτό.
Μπράβο σου ρε άγνωστε καφριώτη...
Πάντως έχω φτάσει στο συμπέρασμα (και όχι φυσικά από αυτή μόνο την ιστορία) ότι οι Αθηναίοι τα αξίζουμε αυτά που τραβάμε γιατί για ένα μεγάλο ποσοστό της κακής ποιότητας διαβίωσης ευθυνόμαστε οι ίδιοι.

Αυτά τα banners είναι όλα τα λεφτά.

Η ελληνική τηλεόραση είναι αστείρευτη πηγή ωμού trash. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν πρίν λίγη ώρα και έχασα και ακόμα καλύτερα γιατί δεν είχα πρόχειρη τη μηχανή. Έχουμε να δούμε ακόμα πολλά...

Οι σαβουροπαρκαροκάγκουρες

Υπάρχει μια λογική εξήγηση για την κατάστασή τους: Περασαν μαγουλάδες μικροί, τους πρήστηκαν τα γεννητικά όργανα και από τότε έβαλαν σκοπό της ζωής τους να κάνουν όλο τον κόσμο σαν και αυτούς.

Η μέθοδος; Απλή.

1. Αρχίζουμε να οδηγούμε (λιωμα, πίτα, χωρίς φυσικά ζώνη, με τον καγκουρογουφεροπροωθητήρα (κοινώς ηχοσύστημα που μεταδίδει δια των υπερβολικών dB προωθητική ενέργεια στο όχημα ωθώντας το προς τα εμπρός) στο διαπασών.
2. Παρκάρουμε ΟΠΟΥ βρίσκουμε κενό. Ακόμα και αν το κενό έχει μπροστά του μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ πόρτα γκαράζ που γράφει ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑ με μεγάλα, κοκκινα, ΚΕΦΑΛΑΙΑΑΑΑΑ γράμματα.
3. Κλεινουμε τον καγκουρογουφεροπροωθητήρα, αφήνουμε το γυφτοβρώμικο παράθυρο μισάνοιχτο (σημάδι του οτι είμαστε κάπου "εδώ κοντά"/γεννηθήκαμε σε βάρκα/δεν κλείνει από τη βρώμα/δεν ξερουμε πως κλεινει).
4. Φυσικά ΔΕΝ αφήνουμε σημείωμα και εξαφανιζόμαστε προς άγνωστη κατεύθυνση (συνήθως προς τον διπλανό καφενέ).


Οταν ο κακομοιρος ιδιοκτήτης του πάρκινγκ θελήσει να εξέλθει/εισέλθει/διαμαρτυρηθεί φυσικά φθάνει, εντός συντόμου χρονικού διαστήματος (ωσπου να καει ή μπαταρία από το κορνάρισμα) στην κατάσταση που ήμασταν και εμείς μικροί με τις μαγουλάδες. Ο στόχος επετεύχθη. Αν καταφέρει να μας βρει πριν φαμε κλήση / μας το πάρει κανας γερανός, ερχόμαστε με το πάσο μας, δικαιολογούμαστε με την μυστικιστική φράση "ρρφλλρακ, σγνωμ, τναγώναεβλπαδδίπλα", και βζουμ, ο καγκουρογουφεροπροωθητήρας στο τέρμα και βουρ για άλλο πάρκινγκ, ακόμα και αν υπαρχει χώρος για παρκάρισμα.

Ειχα ένα "απαγορεύεται" κολλημένο. Δεν δούλευε.
Τωρα έχω τρία. Κατι γίνεται.

Βρε λες τα Χριστούγεννα να πρέπει να στολίζουμε δεντράκια με "NO PARKING" έξω από τα γκαραζ; Αμα τα βλεπουν πολλά, δεν παρκάρουν.

Μία εικόνα αξίζει όσο 1000 βρισιές

Σήμερα ανακάλυψα στο mailbox μου ένα mail (wow τρο-με-ρό, mail στο mailbox, πάλι έγραψα) με την παραπάνω φωτογραφία. Λογικά έχει καιρό που τραβήχτηκε, σαν διαπιστευμένος από την κοπέλα μου εξωγήινος δεν γνωρίζω περί των καθημερινών/κοινών.
Θαυμάστε αγαπητοί το μεγαλείο...

Τα πράγματα όμως σίγουρα δεν είναι όπως τα βλέπουμε. Ας εμβαθύνουμε λίγο λοιπόν χρησιμοποιώντας τις detectiviκές μας ικανότητες, ακονισμένες από τόσες ταινίες-σήριαλ που αδιαμφισβήτητα όλοι μας παρακολουθούμε (και ταυτιζόμαστε επίσης αλλά αυτά σε άλλο post).
Καταρχήν αποκλείουμε ΑΥΤΟΜΑΤΑ την πιθανότητα ο ατυχής αυτός (και δημοφιλής πλέον) συμπολίτης μας να είδε τυχόν προειδοποιητικά σημειώματα για την εκτέλεση έργων και να τα έγραψε στα παχιά του και με πολλών GB χωρητικότητας αρχ... αία παπούτσια. Ναι ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν υπάρχει ούτε μία στις 1000 περίπτωση για κάτι τέτοιο. Έχει ποτέ δει κανείς σας αθηναίο να συμπεριφέρεται έτσι; Έχει τύχει ποτέ να δείτε παραβίαση νόμων/ΚΟΚ και σταρχιδισμό επειδή π.χ. "Μα εδώ μένω"; Όχι έ; Ε ούτε και εγώ όντως.
Οπότε να λοιπόν ένας αριθμός σεναρίων για το τι πιθανότατα συνέβη:

- Τα έργα που γίνονται στην ουσία ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ το αμάξι κυρίες και κύριοι. Ναι πρόκειται για τον βωμό του "Αγνώστου Πολίτη" ο οποίος στέκεται αγέρωχα πλέον σήμερα στο σημείο της φωτογραφίας. Μάλιστα έαν κάνετε "enhance" την φωτογραφία (πως κάνουνε στις ταινίες που από μία φωτογραφία σε ανάλυση 3.1-MegaPουλάκια-κάθονταν καταλήγουν να βλέπουν πόσες τρίχες είχε το δεξί φρύδι του δράστη) θα δείτε την αφιέρωση που έκανε το συνεργείο που τόσο βοηθήθηκε από την ευγενική αυτή κίνηση του συμπολίτη μας: "Μακάρι όλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου Ω! Αχριστίδη Ζμπουτσοσόλα, με εκτίμηση το συνεργείο".

- Ο οδηγός είχε μόλις αγοράσει το πρώτο αυτοκίνητο με σύστημα Braille στο παρμπρίζ οπότε και το συμπέρασμά μας επίσης τον δικαιολογεί: Ο άνθρωπος ήταν ΤΥΦΛΟΣ!!! Που να δει τυχόν ενημερώσεις για επερχόμενα έργα και γενικώς τι γίνεται γύρω του; Λογικό δεν είναι;

- Η βιασύνη προκειμένου να προλάβει κάποιο πολύ σημαντικό γεγονός επηρέασε την κρίση/παρατηρητικότητα του. Ευελπιστώ ότι ο καφές του δεν κρύωσε σε ανθυγιεινά επίπεδα ή ότι το επεισόδιο Νο2544 του "Τριπλοέγγυος από τον δεύτερο ξάδερφό της" θα προβληθεί ξανά σε επανάληψη.

- Κάποια τραγωδία τον απέτρεψε από το να ξαναεπισκευθεί το αυτοκίνητό του μέσα σε ένα λογικό διάστημα από τη στιγμή που πάρκαρε στο επίμαχο σημείο. Κάποιο σημαντικό ταξίδι στο χωριό για τα υπό εξαφάνιση κοψίδια, μία αναπάντεχη άδεια ποιος ξέρει ή ακόμα χειρότερα ένα 8ωρο σαφάρι στα μαγαζιά α λα Indiana Jones (Οι κυνηγοί της χαμένης ευκαιρίας στο χαρτί υγείας).

Τέλος πάντων, δυστυχώς το θέμα είναι ότι με την εικόνα αυτή κανείς μας δεν θα ξεκαρδιστεί στα γέλια διότι έστω υποσυνείδητα δεν μας κάνει τόσο εντύπωση. Πέρα από την πλάκα δεν αποκλείω όντως να συνέβει κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο. Δεν είναι ασυνήθιστο όμως πολλές φορές να βλέπουμε κάτι τέτοιo και όχι με το χιουμοριστικό αμπαλάζ του mass mail. Το ερώτημα είναι, το βλέπουμε, το κατακρίνουμε και ΔΕΝ το κάνουμε όταν βρεθούμε σε ανάλογη θέση ή το βλέπουμε το κατακρίνουμε και όταν βρεθούμε σε ανάλογη θέση εφευρίσκουμε τέτοιες δικαιολογίες (για τον εαυτό μας βέβαια) που να μας κάνουν τελικά και εμάς να πράττουμε το ίδιο αναίσθητα;
Αυτά, επιστρέφω στον ετοιμοθάνατο Virtual Server μου, να κάνουμε και καμία δουλειά :P

Οχι άλλη χοληστερίνη!

Αισθάνομαι οτι το στομαχι μου εχει αποκτήσει πλέον τη δική του προσωπικότητα και σε λίγο θα αποκολληθεί από το σώμα μου και θα κατρακυλάει στο πάτωμα σαν μια μεγάλη μπάλα. Ευτυχώς οι γιορτές τελείωσαν και μαζί και τα τυροπιτάκια της θείας Σουλας. Αν μου δώσετε άλλο ένα κομμάτι βασιλόπιτα να είστε σίγουροι οτι το ρέψιμο που θα επακολουθήσει θα εκκενώσει πέντε οικοδομικά τετράγωνα.

Ευτυχώς υπάρχει και το underberg. Να είναι καλά οι άνθρωποι. Οχτω μπουκαλάκια κατάπια αυτές τις μέρες.

Έναρξη

Σήμερα λοιπόν και κατόπιν σύσσωμου αποφάσεως του διοικητικού συμβουλίου (το ένα και μοναδικό μέλος ήταν ολόκληρο στη συνέλευση παρόλα τα τεχνητά μέλη του) ξεκινά ταπεινά το blogάκι μας. Εδώ θα έχουμε τη δυνατότητα να ξερν.. εε εννοώ εξωτερικεύουμε τις μαλ... εε ανησυχίες και προβληματισμούς μας για την κουραστικά εκνευριστική σε απίστευτο σημείο (αυξανόμενη μέρα με τη μέρα) καφροιμερινότητα (καινούργια λέξη μόλις τη δημιούργησα). Στην αρχή θα γράφουμε φυσικά ότι γουστάρουμε άλλωστε ούτε ακόμα και οι εμπλεκόμενοι δεν θα τα διαβάζουμε :P
Άιντε τα λέμεστ.